အေတြ႕အႀကံဳမွ ရရွိခဲ့တဲ့ စကားလံုးမ်ား

လူဆိုုတာ သိမ္ငယ္တဲ့အရာကိုု ပိုုမိုု ထုုတ္ၾကြားၾကပါတယ္။ ရင့္က်က္တဲ့သူမ်ားဟာ သူပိုုင္ဆိုုင္တာကိုု ဘယ္ေတာ့မွ ထုုတ္မၾကြားပါ။

သူဘယ္ေနရာသြားဖူးတယ္။ ဘာအ၀တ္အစား ၀တ္တယ္။ ဘာလက္၀တ္ ရတနာ ၀တ္တယ္။

ယုုတ္ဆြအဆံုုး ဘာစာအုုပ္ဖတ္ဖူးတာကအစ သူမၾကြားပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုုေတာ့ သူမွာ သိမ္ငယ္စိတ္မရိွလိုု႔ပါ။

အေကာင္းဆံုုး တုုန္႔ျပန္မူဟာ လက္စားေခ်ျခင္းမဟုုတ္သလိုု၊  အမုန္းပြားျခင္းလည္း မဟုုတ္ပါ။ စိတ္တြင္းကေန ေအးေအးေဆးေဆး လစ္လ်ဴရူ႕ ပစ္လိုုက္ျခင္းျဖစ္တယ္။  ဘာေၾကာင့္ မဆီမဆိုုင္ေတာ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကိုု စိတ္အပင္ပမ္းခံၿပီး သြားမုန္းေနေတာ့မွာလဲ။

ဘ၀မွာ ဘာပဲမွားမွား ကိုုယ့္အမွားပဲလိုု႔ ယူဆလိုုက္ပါတယ္။ အမွားထဲက သင္ယူမယ္။ အမွားထဲက ျပဳျပင္မယ္။ တူညီတဲ့ အမွားတစ္ခုုကိုု ႏွစ္ႀကိမ္ ျပန္မမွားမိဖိုု႔ လိုုပါတယ္။ ကိုုယ့္အမွားကိုု ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားအေပၚ လႊဲမခ်ဘူး၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွာဘူး။ ဆင္ေျခမေပးဘူး။

ေအာင္ျမင္ဖိုု႔ အတြက္ အေတြ႔ အႀကံဳလိုုပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳဆိုုတာ အခက္အခဲနဲ႔ အမွားေတြၾကားကေန ရရိွလာတာပါ။ အမွားနဲ႔ အခက္အခဲ ႀကံဳရတိုုင္း “ကံ” ကိုု မၿငိဳျငင္ပါနဲ႔။ ကံေတာက္ေလွ်ာက္ေကာင္းေနရင္ ဘယ္မွာလာ အေတြ႔အႀကံဳ ရိွႏိုုင္ေတာ့မွာလဲ။

ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ လက္ထပ္ပြဲပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ သာယာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးကိုု ကိုုယ္စားမျပဳႏိုုင္ပါဘူး။ လူ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ပိုုင္ဆိုုင္ဖိုု႔ဆိုုတာ သူတိုု႔ရဲ႕ လက္ထပ္ပြဲမွာ ဘယ္ပုုဂၢိဳလ္ႀကီးက ပန္းကံုုးခ်ီးျမင့္တယ္။ ဘယ္ဂုုဏ္သေရ ရိွတဲ့လူႀကီးက လက္စြပ္ခ်ီးျမင့္တာနဲ႔ မဆိုုင္ပါဘူး။

အခ်စ္ေရးမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနနဲ႔လ ေရႊနဲ႔ျမ ျဖစ္မျဖစ္ဘူးဆိုုတာ အတြင္းစိတ္ရဲ႕ ခံစားမူနဲ႔တာ သက္ဆိုုင္ပါတယ္။ အျမင္အာရံုုနဲ႔ သိပ္မဆိုုင္ပါဘူး။ အျမင္အာရံုုကိုု အလိုုလိုုက္ျခင္းျဖင့္ အတြင္းစိတ္၏ ခံစားခ်က္မ်ားကိုု လစ္လ်ဴမရူ႕သင့္ပါ။

သာယာတဲ့အိမ္ေထာင္ေရးဆုုိတာ ဒီလိုုပါ။ ၃ ႏွစ္ ၅ ႏွစ္ခန္႔ အႀကီးအက်ယ္ခ်စ္ၾကမယ္။ ၿပီးရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရင္းနီးမူ ဘက္ကိုု ကူးေျပာင္းသြားမယ္။ ၿပီးရင္ ေရႊလက္တြဲၿပီး အတူတကြ အိုုမင္းၾကမယ္။

ဘယ္သူမဆိုု ဘ၀လွပခ်င္တယ္ဆိုုရင္ သီးခံရတာ ခ်ည္းပါ။ မၿငီးျငဴရဘူး၊ အျပစ္မတင္ရဘူး၊ ၿပီးရင္ ကိုုယ့္အတြက္နဲ႔ ရွင္းမျပရဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုုေတာ့ နားလည္တဲ့လူကိုု ရွင္းျပစရာမလုုိသလိုု နားမလည္ခ်င္တဲ့ လူမ်ားကိုု ရွင္းျပေနရင္လည္း အပိုုျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပဲလုုပ္လုုပ္၊ သင္ဘယ္လိုုပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ သင္ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပးဆပ္ေပးဆပ္၊  ေက်းဇူးအတင္ခံခ်င္ရင္ေတာ့ စိိတ္ပ်က္ရမွာပဲ။

ဘာမွမဟုုတ္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုုနဲ႔ ဘ၀ကိုု အရံူးေပးသြားတဲ့သူမ်ားကိုု ဘယ္လိုုမွ ခြင့္လႊတ္ႏိုုင္စရာ အေၾကာင္းမရိွပါ။ လူဆိုုတာ အခ်စ္ကင္းမဲ့ေလ၊ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ပိုုခ်စ္ျမတ္ႏူိးေလ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဆံုုးရံူးသြားတဲ့ အရာမ်ားအားလံုုးကိုု သင္အမွန္တကယ္ ပိုုင္ဆိုုင္ခဲ့ျခင္း မရိွပါဘူး၊ သိပ္ၿပီး ႏွေမ်ာစရာ အေၾကာင္းမရိွပါ။

မတန္တဲ့လူကိုု ဘာမွ သက္ေသျပစရာ အေၾကာင္းမရိွပါ။ သင္ေအာင္ျမင္တယ္။ သင္ပိုုေကာင္းလာတယ္။ အားလံုုးက သင္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုုင္ပါတယ္။


ငိုုတဲ့အခါမွာ တစ္ေယာက္တည္းငိုုခ်င္ပါတယ္။ ရယ္ေမာတဲ့အခါ ေလာကႀကီးတစ္ခုုလံုုးနဲ႔ အေဖၚ ျပဳၿပီး ရယ္ေမာခ်င္ပါတယ္။

တကယ္ကိုု ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ပါတယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလာမယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသြားမယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးႀကိဳးစားမယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေအာင္ျမင္မယ္။ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ တကယ္မျဖစ္ခ်င္တာ။


Credit: sayar AungKoLatt