စာၾကဳိးစား၍ဖတ္ပါ

ဒီစာကုိ ဆုံးေအာင္ဖတ္ဖုိ႔က ပ်င္းစရာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ေရးရတာေတာ့ ဦးေႏွာက္ကုိ ၾကံရည္ႀကိတ္စက္ထဲ ထည့္ထားရသလုိပဲ”

"မလြယ္ဘူးကုိသီဟ… စာဖတ္စ အက်င့္မ႐ွိတဲ့သူကုိ စာအတင္းဖတ္ခုိင္းတာမလြယ္ဘူး။

က်ေနာ္ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။စာဖတ္ရင္ 

ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ။”

"မင္းကုိ ေျခာက္ေပနက္တဲ့ 

တြင္းတစ္တြင္းတူးခုိင္းမယ္။

ဒါဆုိတူးမလား။”

"ဘာေၾကာင့္တူးခုိင္းမွာလဲ”

"ဘာေၾကာင့္လုိ႔မေျပာဘူး။ဒီတုိင္းတူးခုိင္းမွာ။”

"ဘာေၾကာင့္မွမဟုတ္ဘဲ ဘာလုိ႔တူးရမွာလဲ။”

"ဟုတ္ၿပီ။အကယ္၍ မင္းရပ္ထားတဲ့ေျမရဲ႕

ေျခာက္ေပအနက္မွာ စိန္တုံးတစ္တုံး အတိအက်႐ွိတယ္ဆုိရင္ေရာ”

"ဟုတ္… တူးမယ္။”

"ဟုတ္တယ္။မင္းရဲ႕ ေပါက္ျပားတစ္ခ်က္တုိင္းက အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ေျခာက္ေပအနက္ေရာက္ရင္ စိန္တုံးတစ္တုံး 

အတိအက်ရမယ္။မင္းစမ္းတဝါးဝါးတူးေနတာ မဟုတ္ဘူး။တိတိက်က်သိလုိ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္တူးေနတာ။”

"ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ။”

"ငါတုိ႔ဘဝမွာ စိန္တုံးတစ္တုံးအတိအက်႐ွိတယ္။အဲ့ဒါမင္းရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ပဲ။ေျမျပင္အေနအထား၊ဘဝအေျခအေနမတူလုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အတိမ္အနက္ေတာ့ 

ကြာလိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္ ႐ွိကုိ႐ွိတယ္။”

"သေဘာမေပါက္ေသးဘူး။”

"အခုေခတ္ဘာလုိ႔ တုိးတက္လာလဲ သိလား။”

"ဘာလုိ႔လဲ။စာဖတ္လုိ႔လား။”

"တုိက္႐ုိက္ေျပာရရင္ ဥာဏ္ရည္ေပၚ 

ဥာဏ္ရည္ဆင့္လာလုိ႔။”

"ဘယ္လုိ”

"အခုေခတ္မွာ မင္းျမင္ေနရတဲ့

ေခတ္မီေလယာဥ္ေတြဟာ ႐ုိက္ညီေနာင္ 

စဖန္တီးတဲ့ စက္မဲ့ေလယာဥ္ေတြေပၚ 

အေျခတည္တယ္။စက္မဲ့ေလယာဥ္ကုိ စဖန္တီးတဲ့ ႐ုိက္ညီေနာင္ရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ေပၚ ဥာဏ္ရည္ထပ္ဆင့္လုိက္လုိ႔ ေလယာဥ္ေတြျဖစ္လာတာ။ဘာမွမသိတဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္

မီးကိုဖန္တီးဖုိ႔ေတာင္

ႏွစ္ေပာင္း သိန္းနဲ႔ခ်ီေစာင့္ရလိမ့္မယ္။

ဒါဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ပညာေတြကုိ 

လက္ဆင့္ကမ္းလာလုိ႔ပဲ။ပညာကုိ 

လက္ဆင့္မကမ္းတတ္တဲ့ အျခားသတၱဝါေတြဟာ ကမာၻဦးကတည္းက ေပါက္ဖြားခဲ့ၾကတာခ်င္းအတူတူ 

သူတုိ႔ ေနထုိင္မႈအဆင့္အတန္းဟာ

ဒုံရင္းက ဒုံရင္းပဲ႐ွိေသးတယ္။

ထပ္ေျပာမယ္ ပညာလက္ဆင့္ကမ္းမႈမ႐ွိရင္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈသမုိင္းဟာ ေက်ာက္ေခတ္က တက္လာမႇာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါဆုိေသခ်ာၿပီ တုိးတက္ျခင္းဖြံ႔ၿဖိဳးျခင္းရဲ႕ 

အဓိကအေၾကာင္းအရင္းဟာ 

ပညာလက္ဆင့္ကမ္းျခင္းပဲ။

ပညာကုိ ဘယ္လုိလက္ဆင့္ကမ္းမလဲ

သိထားႏွင့္သူ၊တတ္ထားႏွင့္သူရဲ႕ စကားကုိ 

တုိက္႐ုိက္နားေထာင္မလား။

ဒါမွမဟုတ္ သိသူတတ္သူက ေရးထားတဲ့စာကုိ ဖတ္မလား။ႏွစ္မ်ိဳးစလုံးကရႏုိင္တယ္။

ဘယ္ဟာက ပုိအဆင္ေျပမလဲ။

စကားနဲ႔စာမွာ စာက ပုိေလးနက္တယ္။

ပုိလည္းအမွားနည္းတယ္။ပုိလည္းစဥ္းစားခ်ိန္ရတယ္။ဒီေတာ့ ေျပာသူထက္ ေရးသူက 

ပုိဆင္ျခင္ႏု္င္တယ္။ ေျပာတာထက္

ေရးတာက ပုိေကာင္းတယ္။အားနည္းခ်က္က ေရးတာဟာ အခ်ိန္ေတာ့ပုိေပးရတယ္။

အားသာခ်က္က

ပုိတိက်တယ္။ပုိအမွားနည္းတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း နႈတ္တစ္ရာ စာတစ္လုံးလုိ႔ 

ဆုိတယ္။စာဟာ စကားသံလုိ ေျပာၿပီးခဏမွာ ေပ်ာက္မသြားဘူး။

ေနာက္တစ္ခု။

နားေထာင္သူနဲ႔ ဖတ္သူ 

ဘယ္သူပုိအဆင္ေျပမလဲ။

နားေထာင္တယ္ဆုိတာ ေျပာသူကုိ 

ညႇိေနရတယ္။သူေျပာတဲ့စကားကုိ ႐ုတ္တရက္နားမလည္ရင္ စဥ္းစားခ်ိန္မရဘူး။သူက ေနာက္တစ္ခြန္းဆက္ေျပာေနၿပီ။သူေျပာေနတဲ့ စကားအေႏွးအျမန္ဟာ မင္းရဲ႕စုပ္ယူႏုိင္စြမ္းနဲ႔ ကုိက္ညီခ်င္မွ ကုိက္ညီမယ္။ေျပာသူက မင္းမ႐ွင္းလုိ႔ မၾကားလုိ႔ ျပန္ေမးတုိင္း စိတ္မ႐ွည္ႏုိင္ဘူး။သူေျပာသမွ်ကုိ တစ္ထုိင္တည္းမွတ္မိဖုိ႔ကလည္း မလြယ္ဘူး။

ဖတ္တာကေတာ့ မင္းဦးေႏွာက္ရဲ႕ 

စုပ္ယူႏုိင္စြမ္းေပၚမူတည္ၿပီး

စာဖတ္အေႏွးအျမန္ကုိ မင္းစိတ္ႀကိဳက္ 

ခ်ိန္ညႇိလုိ႔ရတယ္။ေျပာမယ့္သူကုိ မင္းတစ္ခ်ိန္လုံး ကုန္းပုိးေခၚသြားလုိ႔မရဘူး။

စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ေနရာမေရြး သယ္သြားလုိ႔ရတယ္။မင္းစိတ္အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ ေကာက္ဖတ္လုိ႔ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပညာကုိ 

လက္ဆင့္ကမ္းေပးရာမွာေရာ

လက္ဆင့္ကမ္းယူရာမွာပါ 

စာေရး၍ေပးျခင္း၊စာဖတ္၍ယူျခင္းက 

အေကာင္းဆုံးျဖစ္လာခဲ့တယ္။

နႈတ္နဲ႔စာ ပူးေပါင္းၿပီးသင္ၾကားျခင္းဟာ 

အထက္တန္းမွာ ၿပီးဆုံးၿပီး တကၠသုိလ္စတက္တာနဲ႔ self syudyက ပုိအေရးပါလာတယ္။

ကုိယ္တုိင္ေလ့လာျခင္းဆုိတာ စာဖတ္ျခင္းပဲ 

မဟုတ္လား။မေသမခ်င္း self studyလုပ္ေနရမယ့္လူသားေတြအတြက္ စာဖတ္ျခင္းသုိ႔မဟုတ္ self stydyလုပ္ျခင္းကသာ 

အေကာင္းဆုံးနည္းပဲ။”

"လုိရင္းမေရာက္ေသးဘူး ကုိသီဟ”

"မွန္တယ္။လုိရင္းမေရာက္ေသးဘူး။

နည္းနည္းစိတ္႐ွည္ေပး။ကုိယ္

ျပည့္ျပည့္စုံစုံေလးေျပာျပခ်င္လုိ႔။

ပညာကုိ လက္ဆင့္ကမ္းရာမႇာ အသင့္ေတာ္ဆုက စာလုိ႔ ကုိယ္ေျပာခဲ့တယ္။

စာမေပၚခင္အခ်ိန္ကေတာ့ နႈတ္နဲ႔ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္ 

အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။စကားက အခ်ိန္၍လ်ားတာနဲ႔အမွ် အဓိပၸါယ္ေတြျပန္႔ကားၿပီး တဆင့္စကားတဆင့္ၾကားရာကေန အဓိပၸါယ္ ဆုိလုိရင္း 

လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့အထိ ဆုိးက်ိဳးမ်ားတယ္။

ဥပမာ "မ”ဖ်က္ေတာ့ ျပည္ပ်က္တယ္ဆုိတဲ့စကားကုိ မိန္းမေတြဖ်က္ရင္ တုိင္းျပည္ပ်က္တယ္လုိ႔ ထင္ၾကသူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။

တကယ္ေတာ့"မ”သိရင္၊"မ”တတ္ရင္၊"မ”လုပ္ရင္ ျပည္ပ်က္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။

စကားနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းေတာ့ အခ်ိန္ေရြ႔လ်ားတာနဲ႔အမွ် ဆုိလုိရင္းေတြပါ

ေရြ႔လ်ားလာတဲ့သေဘာပဲ။

နႈတ္နဲ႔သာ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့အတတ္ပညာေတြ၊အႏုပညာေတြ၊အသိပညာေတြဟာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိမ္ေကာကုန္ၿပီ။

စာနဲ႔သာလက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ရင္ အခုခ်ိန္ထိ 

တည္ျမဲေနမွာ။

ခုနကုိယ္ေျပာတယ္။ေနာက္မ်ိုးဆက္ေတြ

ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ အတတ္ပညာကုိ 

လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္။

ဒီဘက္ေခတ္မွာ စာအုပ္နဲ႔မေရးထားတဲ့ 

အတတ္ပညာဆုိတာ ႐ွိကုိမ႐ွိေတာ့ဘူး။

မင္းရဲ႕ လူေနမႈဘဝ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ 

အတတ္ပညာအနည္းဆုံးတစ္ခု

ေလ့လာဆည္းပူးရမယ္။

ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေန႐ုံနဲ႔ လူ႔ဘဝႀကီးက ေနလုိ႔ 

မေကာင္းေသးဘူး။တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းဖုိ႔ 

လုိေသးတယ္။လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး 

တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းဖုိ႔ကုိ 

အဓိကထိန္းေက်ာင္းေနတာ အသိပညာပဲ။

မတတ္ရင္ "တုံး”ၿပီး မသိရင္ "မုိက္”တယ္။

အတတ္ပညာကုိ သိပၸံလုိ႔ေခၚရင္ 

အသိပညာကုိ ဝိဇၨာလုိ႔ေခၚတယ္။ဝိဇၨာသိပၸ 

လူ႔ကိစၥေပါ့ကြာ။”

"ဆက္ပါဦးကုိသီဟ”

"ကုိယ္ဦးတည္ေနတာဟာ ဘာေၾကာင့္စာဖတ္ခ်င္စိတ္႐ွိသင့္တယ္၊ဘာေၾကာင့္ 

စာဖတ္သင့္တယ္ ဆုိတဲ့ topicကုိ 

ဦးတည္ေနတာ။

ဒါေၾကာင့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ျခင္း၊တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းျခင္းဟာ စာအေပၚမွာ

မူတည္တယ္လုိ႔ သက္ေသျပရတာပဲ။

စာဖတ္ရင္ဘာရမလဲ။

ဘာရလဲဆုိတာေတြးရင္ တုိ႔ေတြဘာေတြလုိလဲ အရင္ေတြးရမယ္။တုိ႔ေတြလုိေနတာရမွ 

စာဖတ္ရက်ိဳးနပ္မွာ မဟုတ္လား။

တုိ႔ခႏၶာမွာ သတၳဳဓာတ္ေတြ၊သံဓာတ္ေတြ ဗုိက္တာမင္ေတြလုိသလုိမ်ိဳး တုိ႔စိတ္မွာလည္း 

ဗုိက္တာမင္ေတြလုိတယ္။

စိတ္ရဲ႕ဗုိက္တာမင္ေတြကဘာလဲ။

သည္းခံမႈနဲ့ရဲရင့္မႈ၊

ျပတ္သားမႈနဲ႔ခ်င့္ခ်ိန္မႈ၊

ဝီရိယေကာင္းမႈနဲ႔ စိတ္႐ွည္မႈ

သတိေကာင္းမႈနဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္႐ွိမႈ။

စာထဲမွာ အဲ့လုိဗုိက္တာမင္ေတြ႐ွိတယ္။

မွားယြင္းတဲ့သည္းခံမႈဟာ

ေၾကာက္ရြံ႔မႈျဖစ္တယ္။

မႇားယြင္းတဲ့ ရဲရင့္မႈဟာ

ရက္စက္ျခင္းျဖစ္တယ္။

မွားယြင္းတဲ့ျပတ္သားမႈဟာ

တဇြတ္ထုိးတေဇာက္ကန္းလုပ္ျခင္းျဖစ္တယ္။

မွားယြင္းတဲ့ ခ်င့္ခ်ိန္ျခင္းကုိ

ေတြေဝျခင္းျဖစ္တယ္။

မွားယြင္းတဲ့သတိဟာ သံသယျဖစ္မယ္။

မွားယြင္းတဲ့ self confidenceဟာ 

မာနႀကီးျခင္းျဖစ္တယ္။

ဒီဗုိက္တာမင္ေတြျပည့္ဝလာဖုိ႔ 

စာကျဖည့္ဆည္းေပမယ္။

အထားအသုိမွန္ဖုိ႔ စာက စီစဥ္ေပးတယ္။”

"ဟုတ္ၿပီကုိသီဟ။

ဗုိက္တာမင္ရပုံေလး ဥပမာ high

lightတစ္ခုေလာက္ထုတ္ျပပါဦး။”

"The last leaf”ဝတၳဳတုိေလး 

ဖတ္ဖူးတယ္မဟုတ္လား။

ကုိးတန္းႏွစ္က သင္ရတာေလးေလ”

"ဟုတ္ ဖတ္ဖူးပါတယ္”

"ပန္းခ်ီဆရာမ ေပါက္စေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆူးနဲ႔ ဂ်ဳန္ဆီတုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ modelထုိင္ခုိင္းဖုိ႔အတြက္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ငွါးလုိ႔ရတဲ့ 

ဘားမန္းဆုိတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာအုိႀကီး႐ွိတယ္။

Master piece ဆုိတဲ့ ဂႏၶဝင္လက္ရာ တစ္ခါမွ 

မဆြဲဖူးေသးတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ 

အရႈံးသမားႀကီးေပါ့။

အဲ့ဒိအဘုိးႀကီးကပဲ ဒီပန္းခ်ီဆရာမေလးေတြကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးတယ္။တစ္ရက္မွာေတာ့ နမုိးနီးယားဆုိတဲ့ အဆုပ္ေယာင္ေရာဂါဟာ 

ဂ်ဳန္ဆီကုိ လူမမာျဖစ္ေစခဲ့တယ္။

ကုိယ္ကေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာတာပါ။စာေရးဆရာရဲ႕ အေရးအသား ရသျပင္းအားက 

တကယ္ျမင့္တယ္။

ဂ်ဳန္ဆီဟာ အဆုပ္ေရာင္ ေရာဂါကုိ ခံစားေနရတဲ့အျပင္ အႏုပညာသမားလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ စိတ္ကႏုၿပီး စိတ္ကူးယဥ္သိပ္ဆန္တယ္။

သူ႔ျပတင္းေပါက္နားက သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးသစ္ရြက္ေႂကြရင္ သူေသကုိ ေသရေတာ့မွာတဲ့။သူက ဒီလုိယုံတယ္။လြဲမွားေနတဲ့ ယုံၾကည္မႈကုိ ဥပါဒါန္လုိ႔ေခၚတယ္။အစြဲအလန္းႀကီးမႈေပါ့ေလ။သစ္ရြက္ေတြ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ ေလ်ာ့လာျခင္းနဲ႔အတူ ဂ်ဳန္ဆီရဲ႕ က်န္းမာေရးဟာ ဆုိးသည္ထက္ဆုိးလာတယ္။

ဆူးကေတာ့ ေျဖာင့္ျဖ႐ွာတယ္။နားခ်႐ွာတယ္။

ဒီလုိအေတြးအေခၚ၊အစြဲအလန္းဟာ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္ေၾကာင္း အဓိပၸါယ္မ႐ွိေၾကာင္း။

ဒါေပမယ့္ ဆူးရဲ႕စကားက ဂ်ဳန္ဆီရဲ႕ 

ဥပါဒါန္ကုိ မဖ်က္ဆီးႏုိင္ခဲ့ဘူး။

ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ေသမယ္လုိ႔

တစ္ထစ္ခ်ယုံျကည္ထားသူအတြက္

႐ွင္ႏုိင္ေျခအရမ္းနည္းတယ္တဲ့။

သစ္ရြက္ငါးရြက္အလုိမွာ ဂ်ဳန္ဆီကနႈတ္နဲ႔

ေရတြက္ေနၿပီ။

"5…4…3…2…1…and…”

ေနာက္ဆုံးသစ္ရြက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ

မေႂကြေတာ့ဘူး။ဂ်ဳန္ဆီလည္း မေသေတာ့ဘူး။

ဒီသစ္ရြက္ဟာ အဘုိးႀကီးဘားမန္းရဲ႕

ေမတၱာသစ္ရြက္၊အႏုပညာသစ္ရြက္၊

ဂႏၶဝင္ေျမာက္သစ္ရြက္၊အသက္ကုိ အသက္နဲ႔လဲခဲ့တဲ့ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္းသစ္ရြက္။

ဘယ္ေလာက္လွတဲ့သစ္ရြက္လဲ။

ဘယ္ေလာက္ခမ္းနားတဲ့သစ္ရြက္လဲ။

ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမတ္တဲ့ သစ္ရြက္လဲ။

ဒါဘားမန္းရဲ႕ master piece ပဲ။

အရမ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ ေကာင္မေလးအတြက္ အေသခံၿပီး သစ္ရြက္ပုံတက္ဆြဲေပးတဲ့ အဘုိးႀကီးရဲ႕ 

ႏွလုံးသားကုိျမင္လား။Watched dogႀကီး။

အေစာင့္ေခြးႀကီးဘားမန္းရဲ႕ႏွလုံးသားက 

သိပ္လွတယ္မဟုတ္လား။

ဒီစာကုိ ဖတ္ၿပီး မင္းႏွလုံးသားထဲ

ဘယ္လုိဗုိက္တာမင္ေတြဝင္လာလဲ။

သနားက႐ုဏာသက္မႈေတြ၊အထင္ႀကီးေလးစားတတ္မႈေတြဟာ လူ႔ႏွလုံးသားအတြက္ 

လုိအပ္တဲ့ဗုိက္တာမင္ေတြပဲ။

မင္းရခဲ့လား။”

"မရခဲ့ဘူးကုိသီဟ။က်ေနာ္က ေက်ာင္းစာတစ္ခုလုိ႔ပဲသိထားခဲ့တာ။ခံစားၿပီး မဖတ္ခဲ့ဘူး။”

"ဟုတ္တယ္ညီေလး။ယူေတာ့ယူတာပဲ။မရတာမ်ိဳး႐ွိတတ္တယ္။ေရကုိခပ္ယူရတယ္။

စပါးကုိ ေလွ့ယူရတယ္။သစ္သီးကုိ 

ခူးယူရတယ္။ယူနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္။

ယူတတ္မွလည္း ရတာ။ခံစားရမယ့္စာကုိ 

ခံစားဖုိ႔လုိတယ္။မွတ္သားရမယ့္စာကုိ 

မွတ္ဖုိ႔လုိတယ္။က်င့္သုံးရမယ့္စာဆုိ 

က်င့္သုံးဖုိ႔လုိတယ္။ေတြးေတာရမယ့္စာမ်ိဳးဆုိ ေတြးဖုိ႔လုိတယ္။သုစိပုဘာ၊ဝိလိသိဓာတဲ့။

ညီေလး…

စာေတြကုိ ယုံယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ဖတ္ပါညီ။

အခုဆုိစာဖတ္ညႊန္းေတြ႐ွိတယ္။

ဘယ္စာေတြဖတ္သင့္တယ္ဆုိတာကုိ ေမးျမန္းပါ။စူးစမ္းပါ။ၾကားနာပါ။ဖတ္ေနစဥ္မွာ 

ခံစားပါ။မွတ္သားပါ။ဆင္ျခင္သုံးသပ္ပါ။

ဖတ္ၿပီးရင္ေဆြးေႏြးပါ။ညီေလးလုိအပ္တဲ့ အသိပညာအတတ္ပညာေတြအတြက္၊

ႏွလုံးသားအဟာရ၊စိတ္ရဲ႕ဗုိက္တာမင္ေတြအတြက္၊ညီေလးရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပုံေပၚလာဖုိ႔အတြက္စာဖတ္ပါ။စာတစ္ပုဒ္ဖတ္တုိင္း 

ဗုိက္တာမင္တစ္ခုေတာ့ ရမွာပဲ။

စာေကာင္းေတာ့ျဖစ္ဖုိ႔လုိတာေပါ့ကြာ။

ဇီဝကစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေဆးဖက္မဝင္တဲ့ အပင္မ႐ွိသလုိမ်ိဳး အက်ိဳးမ႐ွိတဲ့စာမ႐ွိဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဇီဝက က အပင္တုိင္းကုိ ေဆးဖက္ဝင္ေအာင္သုံးတတ္တယ္။ညီေလးလည္း စာတုိင္းကုိ ေဆးဖက္ဝင္ေအာင္ ဖတ္တတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္စာကုိ ေ႐ွာင္ပါလုိ႔ ကုိယ္မေျပာလုိဘူး။

မသုံးတတ္ရင္ေတာ့ အခ်ိဳ႕အပင္ေတြဟာ 

အဆိပ္ျဖစ္သလုိမ်ိဳး အခ်ိဳ႕စာေတြဟာ

အဆိပ္ျဖစ္တတ္တယ္။ဒါကေတာ့ ညီေလးရဲ႕ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ ပုိင္းျခားၿပီးယူႏုိင္မွ

ရမယ္။”

#Error(Sithu)

Credit